5 januari 2012, donderdag namiddag, we waren heel blij want onze Hachiko kwam naar huis.
Gin Hatchiko zoals de kweker op haar kaartje had geschreven maar voor ons was ze Hachiko.
Hachiko het lucky number 8.
Misschien hadden we daarvoor in japan moeten wonen.
Want gisteren heeft ze haar laatste zucht gelaten.
Zo plots , zo ...onbegrijpelijk lief en levendig dat ze ons tegemoet kwam omdat we na onze dagtaak in het cabinet de deur openden en allen samen konden zijn.
Haar gekwispel lokte soms wel eens oei's en ah's op omdat ze al zo stevig was geworden. Maar iedereen liep over van de liefde en zachtheid van ons muizeke.
Dit weekend hebben we nog een heerlijke wandeling gemaakt , we wisten dat ze nog niet meekon naar het cabinet omdat er nog wat ging gewerkt worden aan de oprit van ons privé gedeelte en dan moest de poort openblijven .
Maar haar nieuwe ligmatras was aangekomen en deze ochtend hebben ze haar houten tuinhokje gebracht.Speciale levering , supersize.
Het is te laat.
Gisteren tijdens het avondmaal ging ze op haar matje naast ons liggen om mooi te wachten tot we gedaan hadden en dan mocht zij haar brokjes eten.
Omdat ik wat eerder klaar was had ik me al achter de PC gezet om te neuzen wat er zoal van nieuws te lezen was en hoorde plots twee diepe rauwe zuchten.
Toen ik opzij keek bewoog Hachi niet meer , ik riep haar maar haar hoofd ging niet op.
Haar staart lag er roerloos bij.
Ik ben opgesprongen , heb haar hoofd bij me genomen en die lag zo slap te bengelen in mijn armen dat ik wist dat we snel moesten zijn.
Pascal is opgesprongen omdat hij aan me hoorde dat het niet goed was, de kids moesten van ons naar boven , wat ze onder gegil en gehuil deden ze hadden door dat er iets niet pluis was.
Het kwartier dat volgt wil ik je niet beschrijven , de mond op mond , de kracht die Pascal op haar borst uitoefende en het geroep van haar naam , het bracht haar niet meer terug.
Adrenaline , misschien, dus ik rende de straat op richting buren voor het nummer van de arts , die woonde enkele huizen verder.
Daar aangekomen stond die er even verbaasd bij toen ik zei dat het om mijn hond ging maar hij begreep algauw dat het geen grap was.
Hij is in zijn auto gesprongen en was er net voor mij.
Nam zijn tas met benodigdheden maar bij het naar binnen treden zag ik de uitwerpselen liggen en dan weet je het is te laat.
Ik heb heel lang in haar armen gelegen , ik heb nog zolang ik kon met haar liggen knuffelen , maar omdat de kids het niet zagen zitten om haar 's morgens te zien liggen hebben we haar naar de auto gedragen en hebben haar in de koffer gelegd tot deze ochtend.
Deze ochtend was ze koud en stijf , mijn lief klein bolleke is niet meer.
En bij het wegdragen naar de dierenarts wou ik zo graag dat ze nog een keertje haar hoofdje optilde en zei , laat maar mamsie ik heb het goed gehad , ik ga nu heerlijk rondrennen , ik kom je nog wel tegen, dank je wel Hachiko voor de lieve zachte knuffels die ik steeds bij je mocht ontvangen.
Je hoofdje op mijn knie , de poot op mijn been die me zei , hé kijk eens naar mij.
Je neus om het hoekje toen ik op de wc zat omdat je er steeds wilde bijzijn waar ik ook ging.
De zoen op je snoet en als jij je dan plots omdraaide hing ik onder het slijm.
Ik wil je nog niet laten gaan maar het leven is nu anders gelopen.Wat zie ik jou graag , zot ding van me.
Mijn loebasje. ik wil je hier bij me....in mijn armen.
Ik kan je nog niet laten gaan.En toch moet het.
Ik heb nog nooit een hond zo graag gezien.
